Anasayfa
![KeTo[N]](https://2img.net/u/2511/13/14/40/avatars/144-19.png)
tarafından Dostum, ben göründüğüm gibi değilim. Görüntü, kuşandığım bir giysidir ancak beni senin kuşkularından ve seni benim ihmallerimden koruyacak dikkatle dokunmuş bir giysi.
İçimdeki ‘ben’, dostum, sessizlik konağında oturur ve sonsuza kadar orada kalacak, anlaşılmadan, yaklaşılmadan.
Ne söylediklerime inanmanı, ne de yaptıklarıma güvenmeni isterim –çünkü sözlerim senin düşüncelerinden ve yaptıklarım gerçekleşmiş umutlarından başka bir şey değil.
Sen, “Rüzgar doğuya doğru esecek,” dediğinde, ben “Evet, doğuya doğru esecek,” diyeceğim; çünkü aklımın rüzgarda değil de denizde olduğunu bilmeni istemem.
Denize dair düşüncelerimi ne anlayabilirsin, ne de anlamanı isterim.
Seninle gün olan, dostum, benimle gecedir: tepelerin üstünde dans eden öğle vakti ve vadileri aşan mor gölge hakkında konuştuğum zaman bile. Çünkü sen ne benim karanlığımın şarkılarını işitebilirsin, ne de yıldızlara karşı çırptığım kanatlarımı görebilirsin –ve ben de senin işitmeni ya da görmeni hiç istemem. Geceyle yalnız olmak isterim.
Sen kendi cennetine çıkarken ben kendi cehennemime düşerim –sen köprüsün uçurumun karşısından bana. “Eşim, yoldaşım, “ diye seslendiğin zaman da sana karşıdan, “Yoldaşım, eşim,” diye seslenirim –çünkü cehennemimi görmeni istemem. Alev senin görünümünü yakmak ve duman burun deliklerini doldurmak ister. Ve ben cehennemimi senin oraya gelmeni istemeyecek kadar çok severim. Cehennemde tek başıma kalmak isterim.
Sen Gerçek’i, Güzellik’i ve Doğruluk’u seversin ve ben senin hatırın için bunları sevmenin iyi ve uygun olduğunu söylerim. Fakat içimden senin sevgine gülüp geçerim. Yine de gülüşümü görmeni istemem. Tek başıma gülmek isterim.
Dostum, sen iyisin, dikkatlisin, akıllısın; hatta sen mükemmelsin –ve ben de seninle akıllıca ve dikkatli konuşurum. Ve ben yine de deliyim. Fakat deliliğimi gizlerim. Tek başıma deli olmak isterim.
Dostum, sen benim dostum değilsin, fakat bunu sana nasıl anlatabilirim? Benim yolum senin yolun değil, yine de birlikte, el ele yürüyoruz.
Halil Cibran
İçimdeki ‘ben’, dostum, sessizlik konağında oturur ve sonsuza kadar orada kalacak, anlaşılmadan, yaklaşılmadan.
Ne söylediklerime inanmanı, ne de yaptıklarıma güvenmeni isterim –çünkü sözlerim senin düşüncelerinden ve yaptıklarım gerçekleşmiş umutlarından başka bir şey değil.
Sen, “Rüzgar doğuya doğru esecek,” dediğinde, ben “Evet, doğuya doğru esecek,” diyeceğim; çünkü aklımın rüzgarda değil de denizde olduğunu bilmeni istemem.
Denize dair düşüncelerimi ne anlayabilirsin, ne de anlamanı isterim.
Seninle gün olan, dostum, benimle gecedir: tepelerin üstünde dans eden öğle vakti ve vadileri aşan mor gölge hakkında konuştuğum zaman bile. Çünkü sen ne benim karanlığımın şarkılarını işitebilirsin, ne de yıldızlara karşı çırptığım kanatlarımı görebilirsin –ve ben de senin işitmeni ya da görmeni hiç istemem. Geceyle yalnız olmak isterim.
Sen kendi cennetine çıkarken ben kendi cehennemime düşerim –sen köprüsün uçurumun karşısından bana. “Eşim, yoldaşım, “ diye seslendiğin zaman da sana karşıdan, “Yoldaşım, eşim,” diye seslenirim –çünkü cehennemimi görmeni istemem. Alev senin görünümünü yakmak ve duman burun deliklerini doldurmak ister. Ve ben cehennemimi senin oraya gelmeni istemeyecek kadar çok severim. Cehennemde tek başıma kalmak isterim.
Sen Gerçek’i, Güzellik’i ve Doğruluk’u seversin ve ben senin hatırın için bunları sevmenin iyi ve uygun olduğunu söylerim. Fakat içimden senin sevgine gülüp geçerim. Yine de gülüşümü görmeni istemem. Tek başıma gülmek isterim.
Dostum, sen iyisin, dikkatlisin, akıllısın; hatta sen mükemmelsin –ve ben de seninle akıllıca ve dikkatli konuşurum. Ve ben yine de deliyim. Fakat deliliğimi gizlerim. Tek başıma deli olmak isterim.
Dostum, sen benim dostum değilsin, fakat bunu sana nasıl anlatabilirim? Benim yolum senin yolun değil, yine de birlikte, el ele yürüyoruz.
Halil Cibran
